Op de vroege ochtend trek ik mijn fiets uit de schuur, klaar voor een tocht door de slaperige straten van Zoetermeer. Terwijl ik reflecteer op het concept van solipsisme, staat mijn fiets zoals altijd klaar voor mij. Zoetermeer, doorgaans bruisend met stedelijke drukte, is nu nog gehuld in een stilte die uitnodigt tot reflectie. Ik verplaats me zachtjes door de straten, de nog kalme wind biedt weerstand noch haast, en de geluiden van de ontwakende dag vormen een zachte melodie op de achtergrond. De banden van mijn fiets zoemen zachtjes op het asfalt en voor even, in deze vroege uurtjes, behoort Zoetermeer alleen mij toe.
Mijn kindertijd speelde zich af op het Friese platteland, waar uitgestrekte velden en een heldere horizon dagelijkse kost waren. Die vroegere omgeving, met zijn eenvoud en verbondenheid met de natuur, staat in contrast met de stedelijke structuur van Zoetermeer. Echter, hier, in de schaduw van de stad, biedt het Groene Hart een prachtig toevluchtsoord waar de natuur nog altijd koning is. Het is hier waar mijn gedachten vrij spel krijgen en waar ik overweeg wat realiteit nu echt is.
In de afgelopen jaren heb ik mij verdiept in diverse filosofische concepten, waarbij ook het solipsisme mijn pad kruiste, dat suggereert dat enkel mijn eigen bewustzijn met zekerheid bestaat. De wereld om mij heen, in al haar rijke, tastbare ervaringen, zou niets meer kunnen zijn dan mijn eigen verbeelding. Maar terwijl de bladeren onder mijn fiets ritselen, stel ik vast dat dit filosofische concept geen verschil maakt. Dit inzicht verandert niets aan de manier waarop ik leef.
Of deze wereld nu een zelf-gecreëerde illusie is of een tastbare realiteit, de ervaringen, de gevoelens en de reflecties die zij voortbrengt zijn waardevol. De opeenvolgende momenten vormen de essentie van ons leven, scheppen de ervaringen die wij meemaken, en smeden de herinneringen die we koesteren.
En zo, terwijl Zoetermeer langzaam ontwaakt en de eerste zonnestralen het landschap goud kleuren, nodig ik je uit om deze gedachten te overdenken. Onze werkelijkheid, in al zijn complexiteit en mysteries, is niet enkel iets om te beschouwen, maar ook iets om volledig in te leven, in welke vorm het zich ook aan ons presenteert. Na deze overpeinzingen onder de zich ontvouwende ochtendhemel voel ik dat het tijd is om weer met beide voeten op de grond te staan en een kopje koffie te drinken.
