Op de vroege ochtend trek ik mijn fiets uit de schuur, klaar voor een tocht door de slaperige straten van Zoetermeer. Terwijl ik reflecteer op het concept van solipsisme, staat mijn fiets zoals altijd klaar voor mij. Zoetermeer, doorgaans bruisend met stedelijke drukte, is nu nog gehuld in een stilte die uitnodigt tot reflectie. Ik verplaats me zachtjes door de straten, de nog kalme wind biedt weerstand noch haast, en de geluiden van de ontwakende dag vormen een zachte melodie op de achtergrond. De banden van mijn fiets zoemen zachtjes op het asfalt en voor even, in deze vroege uurtjes, behoort Zoetermeer alleen mij toe.
Lees verder: Trappend tussen tastbaar en denkbeeldig